آتلانتیس

سرزمین غرق شده آتلانتیس که به دست فراموشی سپرده شده بود پیدا شد!

آتلانتیس نام قاره ای بود که به نوشته افلاطون این طور توصیف شده:"12 هزار سال پیش جزیره ای بوده است به نام آتلانتیس با تمدنی بزرگ و ستایش انگیز..."این نوشته افلاطون در رساله تیمائوس بر سر زبان ها افتاد و همه گیر شد.او در رساله ای دیگر به نام کریتیاس چنین نوشته است:"آتلانتها بیش از 20 میلیون نفر بودند که در جزیره ای خوش آب و هوا به وسعت 154 هزار مایل زندگی می کردند.جنگلهای انبوه آتلانتیس حیوانات بزرگ و کوچک و نر و ماده می  زیستند و در شهرهای آباد آن سرزمین ها و هرم هایی از جنس الماس و مرمر و یاقوت وجود داشت.بر این سرزمین اطلس(پسر بزرگ پوسیدون یکی از اسطوره های یونانی)حکم رانی می کرد.در مرکز جزیره معبدی باشکوه ساخته بودند که دیوارهای عظیم داشت و دیوارهای آن پوشیده از طلا و سنگ های قیمتی بود.به عنوان هدیه هر ماه گاو نری(که حیوانی مقدس برای یونانیان بود)برای اطلس در آن معبد قربانی می شد و تا خون آن حیوان به دیوارهای معبد پاشیده شود و دیوارها را رنگ آمیزی کند.در قاره ی زیبای آتلانتیس همه ی خانه ها به شکلی هندسی و زیبا ساخته شده بود و کانال های آب همچو رگها در بدن به سمت خانه ها و زمین های کشاورزی امتداد داشت.سعادت و رحمت به سمت سرزمین اطلس روانه بود تا اینکه طمع دست درازی به دیگر کشورها سراغش آمد و با بی رحمی به سمت سرزمین های مشرق حمله کرد و زئوس بر آنها آبی فرو فرستاد که سبب سیل و زمین لرزه های شدید طی یک شبانه روز شد و سرزمین پهناور و متمدن آتلانتیس بر زیر آب فرو رفت و تا ابد در آنجا ماندگار شد"همچنین یافتن چنین مکانی از نظر افلاطون دشوار بود چرا که او در همین رساله نیز گفت است:"آتلانتیس بر زیر اعماق آب فرو رفت.جایی که غیر قابل عبورترین مکان در آبهاست."

حالا پس از گذشت هزاران سال اطلاعاتی از آتلانتیس به دست آمده و که در خبرگزاری تابناک به این شرح است:"گروهی از محققان آمریکایی پس از مدتها شهر گمشده آتلانتیس را با استفاده از رادارهای عمقی و نقشه برداری های دیجیتال و زیر دریایی های تخصصی عمق 3000 کیلومتر یافتند."در ادامه می گوید:"وقوع سونامی از مدتها قبل در این منطقه ثابت شده بود که از آثار به جا مانده موجی در اندازه ساختمان 18 طبقه است و چنین موجی تقریبا دو برابر موجی است که در نوامبر 1755 لیسبون را در هم کوبید.با این حال این مساله منبع تاریخی ندارد و تنها منبع آن نوشته های به ترجمه رسیده ی افلاطون در رساله های خویش است."